Rozdział 8

Imany

-Musisz nam wszystko opowiedzieć-stał nade mną jakiś policjant w cywilnym ubraniu.

Ojciec z Louisem siłą zaciągnęli mnie na komisariat po tym jak dowiedzieli się prawdy. 

-Nic wam nie powiem-zacisnęłam usta w wąską linie. 

Widziałam minę ojca, był zdenerwowany, dłonie miał zaciśnięte w pięści. Louis wzrokiem próbował zmusić mnie żeby powiedziała cokolwiek, ale tego nie zrobię.

-Ilu ich było ?-kolejne pytanie z ust mężczyzny.

Nie będę mówić nie, przecież mam do tego prawo ? Znalazłam lekką plamkę na niebieskiej ścianie na przeciwko mnie i to właśnie tam skierowałam swój wzrok. Będę ich ignorować, tak będzie najlepiej.

-Boisz się czegoś ? 

Czy on nie rozumie,że nic mu nie powiem ? Nie muszę, nie chcę i nie będę. A jak tylko dorwę Ian'a i mojego braciszka w swoje łapki to głowy im dosłownie poukręcam !

-Nie potrzebnie marnuje pan swój i mój czas-nadal nie utrzymywałam z żadnym z nich kontaktu wzrokowego. 

-Widzę,że to nie ma sensu. Jesteś wolna-rzekł w moją stronę- Panie Payne mógłby pan zostać chwilę ?

Tata kiwnął głową a ja posłusznie wyszłam z pokoju przesłuchań wraz z Louisem który unikał mnie od powrotu do Londynu. Raz kiedy zmusiłam go do rozmowy ze mną dał mi jasno do zrozumienia,że nigdy więcej nie powtórzy się sytuacja sprzed dwóch dni.
-Czemu nic nie powiedziałaś ?
-A to chyba nie Twój interes-odpowiedziałam Louisowi kręcąc się w kółko po korytarzu.
-Możesz mi powiedzieć o co Ci chodzi ?-podszedł do mnie i złapał za nadgarstek. Spojrzałam w jego oczy. W jego cholernie seksownie niebieskie oczy.
-O nic-spojrzałam na jego rękę która ciaśniej zawinęła się na moim nadgarstku-możesz mnie puścić wujku ?-za akcentowałam ostatni wyraz.
-Imany, tak się bawić nie będziemy-warknął w moim kierunku-masz wrócić tam i wszystko im wyśpiewać.
-Nic im nie powiem-wysyczałam przez zaciśnięte zęby-a teraz mnie puść-wyszarpałam dłoń  jego uścisku.
-Dlaczego taka jesteś ?-spojrzał na mnie mrużąc oczy.
W kącikach jego oczu pojawiły się delikatne zmarszczki.
-Jaka ?-spytałam ironicznie ale dołączył do nas ojciec.
-Jedziemy do domu-rzucił w moim kierunku-jedziesz do nas ?-zwrócił się do Louisa
-Przyjadę wieczorem, jestem teraz umówiony-spojrzał na mnie wymownie.
-Randka ?-zaśmiał się mój ojciec.
Randka ? A podobno z nikim się nie widuje ani nie umawia. Aczkolwiek tak było jeszcze parę dni temu był samotny.

-Nie interesuje mnie to-od progu powitał nas krzyk mamy.
-Ale....-jakże miło braciszek.
-Nie ma żadnego ale. Twoje życie to teraz szkoła i dom. Ciesz się,że pozwalam Ci iść na bal-weszliśmy wraz z ojcem do jadalni.
Josh siedział na swoim stałym miejscu i świdrował mamę wzrokiem. Rodzice nasi jak i zarówno Ian wydali sporo kasy żeby tych dwóch mieszających się w nie swoje sprawy przygłupów wyszło za kaucją z aresztu.
-Tato, powiedz coś-jęknął w stronę taty podchodzącego do barku.
-Należy Ci się synu.
-Zrobiłem to bo mu się należało. Zrobiłem to dla mojej siostry i poniosę tego konsekwencje, chociaż nie wydaje mi się żeby to było sprawiedliwe. Też byś tak postąpił na moim miejscu ojcze-spojrzał na niego.
-Josh idź do siebie-zwróciła się do niego mama ze spokojem-przemyśle to sobie.
Skierowałam się na schody by udać się do swojego pokoju. Josh wyminął mnie na schodach i wszedł do pokoju trzaskając drzwiami. Niepewnie bez pukania otworzyłam drzwi i weszłam do jego sypialni. Leżał na łóżku z głową nakrytą poduszką. Podeszłam do niego i położyłam kładąc głowę na jego klatce piersiowej.
-Nie chciałam żebyś miał przeze mnie problemy-szepnęłam.
-Dlatego nic nie powiedziałaś ?-spytał gładząc mnie dłonią po plecach.
-Ymhym-przełknęłam ślinę-kocham Cię Josh.
-Wiem...ja Ciebie też siostra.
Nie wiedzieć kiedy usnęłam zmęczona tym całym dniem.

Ian

-Okropnie wyglądasz-zaśmiała się Caroline chowając książki od francuskiego do szafki-widziałeś Many ?
Pokręciłem przecząco głową. Nigdzie w szkole dzisiaj nie widziałem blondynki.
-Idziecie razem na bal ?
-Mam taką nadzieje-odparłem dziewczynie rozglądając się za blondynką.
-Witajcie ekipo-doleciała do nas Ronnie-brawo bohaterze-zaśmiała się.
-Jak tam randka z Mattym ?-zaśmiał się Horan zamykając z hukiem szafkę.
-Proszę Cię...odpuść sobie-jęknęła brunetka.
Zaśmiałem się w duchu wiedząc do czego zdolny jest chłopak. To chyba przez te geny.
-Imany-krzyknęła któraś z nich a po chwili dziewczyna doszła do naszej grupy. Kiedy tylko ją zobaczyłem uśmiechnąłem się delikatnie mając nadzieję,że nie ma mi tego za złe.
-To my z Ronnie idziemy na chemię a wam życzę miłej biologi-zaśmiał się nasza "siostra" i ruszyła w stronę odpowiedniej sali.
-Imany-zacząłem niepewnie.
-Nic nie mów-szepnęła w moją stronę-proszę Cię nic nie mów.
-Powiem-szarpnąłem ją do siebie za łokieć-powiem Ci wszystko co we mnie siedzi.
Spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami. Była wystraszona. Szkolny korytarz robił się pusty a gdzie nie gdzie krążyły osoby które nie miały zajęć.
-Wiesz czemu powtarzam klasę ?-blondynka pokręciła głową-dla Ciebie. Żeby razem z Tobą iść na studia, żeby być przy Tobie i trwać przy Twoim boku !, a wiesz dlaczego ?-kolejny raz pokręciła głową-bo Cię kocham Imany. Nie jak siostrę czy przyjaciółkę, ale jak osobę bez której nie wyobrażam sobie życia, rozumiesz ?
-Ian, ale...-nie słuchałem tego co mówi.
Nie ważne,że byliśmy w szkole. Nie ważne,że powinniśmy być na lekcji. Liczył się dla mnie właśnie ten moment. Moment w którym moje usta posmakowały warg Imany Payne.

Jest krótki i beznadziejny. Tak jak moje życie w chwili obecnej. Do następnego.